Opa en Oma

2. Opa en Oma

En zo zaten we dan met onze kersverse gezinsuitbreiding in de auto terug naar huis. Alle vermoeienissen van de dag waren wat veel voor het net zeven weken oude puppy en als een blok viel hij bij mijn vrouw op schoot in slaap. Voorzichtig rijdend om het diertje vooral maar niet wakker te laten schrikken manoeuvreerde ik de auto door de verkeersdrukte.
Eenmaal thuisgekomen belden we meteen mijn ouders.
‘Pa, Ma, jullie moeten meteen even hierheen komen!’
‘Waarom? Wat is er dan?’
‘Nee, niks ernstigs, doe maar rustig aan, maar je moet gewoon even hierheen komen...’
Ondertussen speelden we opgewonden, maar dolgelukkig met ‘Kikomas’. We hadden hem uiteraard onmiddellijk naar mijn ex-speelgoedaap genoemd.
Het was een volkomen onooglijk hondje. Een bastaardje van het zuiverste water. Iets van een teckel en iets van een schnautzer. Zijn achterpoten leken veel te groot voor zijn lijfje en onder zijn roze, blote buikje hing een koddig pluimpje aan zijn piemeltje. Daarbij was hij nogal onvast ter been en ging wat zwalkend door de kamer. Nu en dan zakte hij door zijn achterhand heen, zodat we ons een moment afvroegen of we misschien een hond met die gevreesde heupziekte gekocht hadden. Maar wat er ook gebeuren zou: Kikomas hoorde bij ons en we zouden hem never-nooit-meer weg doen!

1300 Gram woog meneer toen we hem in een melige bui in de keukenweegschaal wogen. En dat alles ter grootte van een klein konijn met een rond snuitje en een paar gekke flaporen. Zwart, met een kleine witte stropdas. Een rond koppie met een rijtje vlijmscherpe tandjes. Met de tijd zou er aan zijn typische teckelsnuit een koddig rood baardje verschijnen. Een stel heldere kraaloogjes completeerden het diertje.
Daar ging de bel: Pa en Ma waren vanuit Amsterdam gearriveerd en bestegen verwachtingsvol de trap. En daar liet onze mensenredder van angst alles lopen...
Onder liefkozende ach’s en wee’s werd de rommel geredderd en kwamen we achter de oorzaak van deze plotselinge paniek: mijn vader had een lange witte regenjas aan. Blijkbaar had Kiko niet zijn plezierigste ervaringen bij de dierenarts beleefd... Pas toen de gevreesde jas uit was, konden de liefkozingen een aanvang nemen en kon de basis worden gelegd voor een levenslange vriendschap...
Sinds die tijd zijn mijn ouders - opaatje en omaatje - alles voor Kiko. Elk bezoek van de twee oudjes wordt met een door merg en been gaand vreugdegehuil ingeluid en wanneer ze hem voor een wandelingetje meenemen, dan horen we hem nog straten-ver keffen van opgewonden blijheid.

In zijn jonge jaren had Kiko zelfs de gewoonte oma even als zijn persoonlijk bezit te markeren door een ferme straal over haar pantoffels te plassen. Vooral wanneer er meerdere mensen aanwezig waren moesten oma’s pantoffels het ontgelden.
Het duurde overigens lang voordat ik me realiseerde waarom mijn moeder heel even teleurgesteld keek toen ze boven aan de trap kwam en ontdekte dat de hond de reden van hun geheimzinnige uitnodiging was.

Maar drie jaar later hebben mijn vrouw en ik ook die stille wens vervuld...