Konijn

4. Konijn

Ja, Kikomas en de konijnen ontwikkelden in de loop van de tijd een vorm van verstandhouding, waarbij de konijnen nadrukkelijk de baas waren in de kamer. Het krijgertje spelen verloor op den duur zijn bekoring, waarbij de konijnenbeet in Kikomas’ kont ongetwijfeld een rol speelde. Gelukkig voor Kikomas mochten de konijnen maar een uurtje per dag uit hun hok, omdat ze een knaagvoorkeur bleken te hebben voor alles waar elektriciteit doorheen liep.
Maar Kikomas had wel een hoop geleerd van de konijnen. Zo had het oudste konijn de gewoonte op de rugleuning van de bank te springen en zich dan vervolgens behaaglijk bij een van ons in de nek te nestelen.
Kiko kon aanvankelijk nog niet eens op de zitting van de bank komen (hij waggelde dan op zijn achterpoten om de bank heen, net zolang totdat hij aan de rechte zijkant beland was alwaar hij kreunend en piepend omhoog kon klauteren. We wilden hem eigenlijk afleren om op de bank te komen, maar zeg nou eens nee tegen zo’n rond puppiekoppie dat je zo voor je langs ziet schuifelen om zich dan met veel moeite een plekkie naast het baasje te veroveren. Nee toch?
Kiko hoorde er ook bij en wilde dat weten ook.
Maar Kiko groeide en werd sterker. Zijn onzekere loop werd allengs een parmantige dribbelpas en indien nodig een sierlijke sprint. Als een hert kon hij over hindernissen springen, al koos hij liever de veilige weg onder het obstakel door als dat ook maar even mogelijk was.
En ook de bank was al vlug geen onneembare vesting meer. En zo gebeurde het dat Kiko zich op een avond heerlijk in mijn nek vleide nadat hij halsbrekende toeren had uitgehaald om boven op de leuning van de bank terecht te komen.
Maar ook in zijn jachttactieken had hij veel van de konijnen geleerd...

We liepen te wandelen in het park dat aan onze woning grensde. Kiko wilde met alles spelen en rennen, zo ook de grote Deense dog van enkele huizen verderop. Kiko had het beest waar ie qua formaat wel tien keer uit paste al vlot zo gek gekregen dat ie achter hem aan denderde.
Dikke pret.
Maar op een gegeven moment werd Kikomas in het nauw gedreven. De Deense Dog zat hem vlak op de hielen en Kikomas speelde zijn laatste troef uit: de haak...
Hij had de konijnen regelmatig een zogenaamde ‘haak’ zien slaan.
Een ‘haak’ is een plotselinge bocht van 90 graden zoals konijnen en hazen die op de vlucht wel maken. Plotseling is hierbij het sleutelwoord. Dat plotseling geschiedde in dit geval dan ook circa een meter voor een groepje doornstruiken. Kikomas ketste als een ricocherende kogel opzij en ik zag de Deense Dog zijn kont tegen de grond drukken in een uiterste poging te remmen. Alle remflappen gingen uit, logge poten klauwden tevergeefs in het natte gras. Het leek wel een scčne uit een tekenfilm zoals de Deense Dog de doornstruiken in slipte...
Het werd even akelig stil. Toen kroop de Dog hevig bekrast uit de doornstruiken en werd akelig beweend door zijn bazin. Ze keurde me geen blik waardig en vertrok met haar neus in de lucht huiswaarts. De dog liep er gestriemd en wat verslagen bij.

Ik had ook niet moeten lachen...