Zenuwpees

6. Zenuwpees

Kikomas is een zenuwpees. Bij het minste geringste dat ook maar een beetje buiten het gewone patroon valt, kruipt hij bibberend bij een van ons op schoot. Stofzuigen, drukte vanwege visite die op komst is, het ophangen van verjaardagversieringen, letterlijk alles heeft een soort opwinding ten gevolge die zich voornamelijk uit in bibberen.
Deskundigen zullen er ongetwijfeld een goed verklaring voor hebben, maar voor ons is het een gênante toestand.
Waar Kikomas helemaal een broertje dood aan had, is een ritje met de auto. Ondanks de voornamelijk leuke activiteiten die we ermee plachtten uit te voeren, bleef het voor Kikomas een gesel Gods. Waren we ergens op visite en hij merkte dat we de jassen pakten, dan kroop hij al weg in een hoekje en liet zich van geen kanten zien. Zelfs het nakende vertrek van baasje en vrouwtje leek hem niet te deren - als hij maar niet die enge auto in hoefde. En dan lig je daar bij vrienden en bekenden, languit op de grond, of kruipend achter het wegvluchtende mormel aan...
Mijn vader had een zwak voor die gekke hond en verwende hem tot in de grond. Ondanks vele reprimandes ‘dat we geen kwijlende en bedelende hond willen’, kon mijn vader zich niet richting keuken begeven of de hond volgde hem in hoopvolle verwachting. We hadden Kikomas geleerd te zitten als hij iets te eten kreeg en daarmee verraadde hij zich dus wanneer hij op de bedeltoer was. De laatste twee meter richting opa’s keuken legde hij dan ook met het achterwerk op de grond af. Mijn vader keek eens schuldbewust van over zijn halve brilletje de kamer in en mompelde iets van: ‘Oei! Stukkie laten vallen...’
Kilo’s leverworst zijn zo toevallig op de grond terecht gekomen en door die zwarte kruimeldief verorberd.
Mijn vader voelde zich dan ook zeer vereerd met elk blijk van aanhankelijkheid die Kikomas jegens hem ten toon spreidde. Daarbij kon ie ‘t moeilijk zetten wanneer ook anderen deelgenoot werden van Kikomas’ affectie. Nu waren dat er gelukkig niet veel, want Kikomas was zo eenkennig als eenkennig maar zijn kan.
Het was dan ook koren op mijn vaders molen, wanneer Kikomas bij ons vertrek uit mijn ouderlijk huis schichtig onder de bank wegdook en daar niet meer zonder dwang achter vandaan te krijgen was.
‘Hij gaat niet meer mee hoor! Hij heeft het hier veels te veel naar zijn zin! Je krijgt ‘m niet meer mee, hoor... Ach, kijk hem nou wegkruipen...’
Van al het ge-ach en wee kreeg Kikomas het helemaal op zijn heupen en mijn humeur daalde gaandeweg naar een dramatisch dieptepunt. Want daar lig je dan weer als volwassen vent: languit op de vloer onder de bank te graaien naar een bibberend hoopje bont.
En opa maar genieten...
Uiteindelijk kreeg ik dan een poot of ander uitsteeksel te pakken en kon het beest bibberend en wel op de arm naar de auto dragen.
Opa bleef volharden dat het zíjn liefdevolle bejegening was die dit gedrag veroorzaakte. Aanvankelijk hebben we nog getracht hem deze illusie te ontnemen door te vertellen dat ik elke visite via een dergelijke klopjacht moest beëindigen. Maar tenslotte liet ik Opa maar in die waan.
Want ach, hij was er zo gelukkig mee...